Μια συνέντευξη με τον Κώστα Πρέκα είναι πάντοτε μια δημοσιογραφική πρόκληση. Ο ελληνόψυχος ηθοποιός και σκηνοθέτης, που έσπασε ταμεία (και καρδιές!) στο κινηματογραφικό, θεατρικό και τηλεοπτικό του πέρασμα, επιστρέφει μετά από 7 «πέτρινα» χρόνια στο θεατρικό σανίδι υποσχόμενος μεγάλες συγκινήσεις στους χιλιάδες φανατικούς θαυμαστές του. Ο Κώστας Πρέκας δεν διστάζει να μιλήσει και για την πολιτική ζωή του τόπου, εστιάζοντας στο «φαινόμενο» της εποχής Στέφανο Κασσελάκη…
Μετά από επτά χρόνια απουσίας, επιστρέφετε στο θεατρικό σανίδι. Πώς αισθάνεστε;
Μετά τα γεγονότα που είχαν συμβεί, αν θυμάστε, το 2007, με Λαζόπουλο, την προσπάθειά μου να δημιουργήσω ένα θεατρικό στέκι στη Θεσσαλονίκη, παίρνοντας το “Αθήναιον”, γιατί πίστευα ακράδαντα ότι η Θεσσαλονίκη μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια από τότε και μετά, θα χαθεί με τους μετανάστες - και που δικαιώθηκα πλήρως και δεν το έχει σημειώσει κανείς αυτό… Μετά, όμως, από την ταλαιπωρία μου και το ναυάγιό μου το οικονομικό, ήρθα στην Αθήνα, έφτιαξα το θέατρο “Σκάλα”, ναυάγησε κι αυτό, ναυάγησε και το θέατρο στου Παπάγου, ναυάγησε και το θέατρο το “Αθηναίον” και στη συνέχεια πήγα στο θέατρο “Αυλαία”, στον Πειραιά, το οποίο κι αυτό δεν περπάτησε.
Όλα αυτά, μου δημιούργησαν την τρομακτική αυτή ψυχολογική κατάσταση και είπα να σταματήσω πια. Δεν αξίζει τον κόπο, δεν άξιζε δηλαδή τον κόπο, εξ αιτίας ενός ανθρώπου τραγικού, που υπάρχει, δυστυχώς, στο καλλιτεχνικό στερέωμα και που έγινε η αιτία να καταστραφώ, είπα να σταματήσω. Όμως – κι εδώ είναι η απάντησή μου στην ερώτησή σας – πέρασαν όλα αυτά τα 7-8 χρόνια, με μεγάλη ψυχολογική πίεση, με θλίψη θα έλεγα, με πίκρα και μου δημιούργησε μέσα μου μία προσδοκία. Αν είμαι ικανός πια να προχωρήσω και να επανέλθω. Δεν άντεξα, δηλαδή, ούτε τη μοναξιά, δεν άντεξα την απομάκρυνσή μου από το χώρο, από το θέατρο το οποίο λάτρεψα από τα παιδικά μου χρόνια και είπα να ξαναβγώ, να ξανανέβω στη σκηνή επάνω, να μυρίσω αυτή την εκπληκτική μυρωδιά του πολιτισμού, που είναι μία μυρωδιά παράξενη. Όσοι δεν ασχολούνται με το θέατρο… Άλλο είναι να φοράς το άρωμά σου κι άλλο είναι να μυρίζεις το σανίδι της σκηνής.
Θέλω να πιστεύω ότι η Τέχνη γενικότερα, η υποκριτική τέχνη, έχει άμεση σχέση με την ελευθερία κι εγώ είμαι ένας άνθρωπος ελεύθερος! Ελεύθερος βαθιά! Έτσι, αποφάσισα να βρω κάποια νέα παιδιά, ταλαντούχα παιδιά και να επαναλάβουμε μία παλιά επιτυχία που είχα, το “Οργανέτο του Κάιζερ”, το οποίο είχε κάνει περιοδεία. Κοντά μου είναι η Μαρία Συμεών, ο Γιώργος Καπετανάκος, ο Θωμάς Μαυρογόνατος. Αυτά τα παιδιά, αφοσιώθηκαν και ανεβάσαμε μία παράσταση που, θα έλεγα, τιμά την ελληνική οικογένεια, τιμά το ελληνικό θέατρο και τιμά όλους εκείνους που πραγματικά πίστεψαν και πιστεύουν σε μένα.
Νοιώθω ιδιαίτερη ικανοποίηση που κατάφερα πια – και θα το δείτε κι εσείς πολύ σύντομα – ξεκινάμε την Παρασκευή 20 του μηνός, 20-21-22, αυτές τις τρεις παραστάσεις θα τις δώσουμε στο θέατρο “Αλεξάνδρεια”, στον πολυχώρο του Βασίλη Βλάχου που βρίσκεται στην πλατεία Αμερικής, Σπάρτης 14, και που η παράσταση θα ξεκινήσει στις 20.30. Το εισιτήριο, το έβαλα χαμηλά, για να μπορέσει ο κόσμος να παρακολουθήσει αυτή την ωραία παράσταση, προς 15 ευρώ.
Κύριε Πρέκα, πρωταγωνιστήσατε σε ταινίες που έκαναν μεγάλη επιτυχία. Τώρα, τα νέα παιδιά πώς τα βλέπετε; Και στο θέατρο και στον κινηματογράφο;
Δε θέλω να σας απογοητεύσω, ούτε εσάς, ούτε τους αναγνώστες μας, της εφημερίδας μας – συγχωρέστε με που τη λέω “εφημερίδα μου”, γιατί η Ελεύθερη Ώρα είναι ένα βήμα που μπορείς πια να πεις αυτά που θέλεις να πεις με απόλυτη ελευθερία.
Οι νέοι μας, σήμερα – βέβαια υπάρχουν εξαιρέσεις – οι περισσότεροι ενδιαφέρονται μόνο για το όνομά τους και ενδιαφέρονται να βγάλουν χρήματα. Είναι εκτός τόπου και χρόνου, δεν πιστεύουν στον πολιτισμό, πιστεύουν στην ύλη. Οι παλαιότεροι ηθοποιοί, όπως είμαι εγώ, πίστευαν σε αυτό που είπα λίγο πριν: Στην Τέχνη μας. Γιατί πίστευα ότι μέσα από την Τέχνη μπορείς να περάσεις όχι μόνον ιδέες, αλλά κάτι περισσότερο. Έδινε το θέατρο τη δυνατότητα στον ηθοποιό να νοιώσει αυτή την ελευθερία που είπα λίγο πριν. Οι νέοι, έχουν ξεφύγει από τη σωστή Τέχνη, έχουν ξεφύγει από το τι σημαίνει πολιτισμός, τι σημαίνει πρόοδος, τι σημαίνει αγγίζω τα όρια της απόλυτης επαφής με αυτό που είπα: Με την Τέχνη. Σήμερα, είναι οι ίδιοι. Τους έχει εγκλωβίσει και το πώς θα κάνουν γρήγορα όνομα. Η τηλεόραση, βεβαίως, θεωρώ ότι είναι η καταφυγή τους, το ναρκωτικό τους και η τηλεόραση δεν παράγει πια ούτε Τέχνη, ούτε Πολιτισμό. Η τηλεόραση είναι μία κατασκευασμένη σύλληψη ενός ανθρώπου που μάλλον διαφθείρει, παρά προτρέπει το νέο να νοιώσει μία ανακούφιση. Αυτή είναι η νεολαία σήμερα.
Η παράσταση “ακουμπάει” στο σήμερα;
Ναι, απόλυτα. Βεβαίως, μιλάμε για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι διαχρονικό το έργο, τσακίζει… κοκκαλάκια, μιλάει για πείνα… Βέβαια, ο κάθε πόλεμος έχει τέτοιες εκφάνσεις, αλλά το ότι είναι σύγχρονο και επηρεάζει πολύ κόσμο, είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Είναι μία περιπέτεια ερωτική, που προβληματίζει πάρα πολύ και τους νέους, αλλά και τους παλαιότερους. Είναι ένα δίλημμα, που θα ήθελα πάρα πάρα πολύ να σας το αναφέρω, αλλά θα χάσουμε την μαγεία της παράστασης. Θα το συζητήσω, βέβαια, και με τους θεατές. Είναι ένα δίλημμα που με καίει και μένα προσωπικά! Εγώ έχω δώσει, βέβαια, την απάντησή μου στο έργο. Είμαι σίγουρος ότι οι θεατές θα απολαύσουν ένα ξεχωριστό έργο, που δεν έχει καμία σχέση ούτε με το παρελθόν, αλλά ούτε με αυτά που λέμε τα “ρομάντζα” κ.λπ. κ.λπ. Έχει συγκρούσεις ψυχολογικές, που πραγματικά θα κοπεί η ανάσα των θεατών.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Νοιώθω ικανοποίηση, νοιώθω ότι επανήλθα πια, ξαναζωντάνεψα και θα συνεχίσουμε με ένα ρεπερτόριο σημαντικό και το 2025 και το 2026, αν ο Θεός βοηθήσει – και πιστεύω θα με βοηθήσει, γιατί πιστεύω ακράδαντα σε αυτή τη Θεία Δύναμη που υπάρχει γύρω μας – θα επανέλθω. Θα επανέλθω με μία τελείως ξεχωριστή ψυχολογική διάθεση, σβήνοντας το παρελθόν, σβήνοντας και κάποια ονόματα που με πίκραναν κατά το παρελθόν και έτσι όπως με βλέπετε σήμερα, χαρούμενο και ροδαλό, πιστεύω ότι θα νοιώσω μέσα στο υπόλοιπο της ζωής μου, θα νοιώσω ευτυχία.
Είναι τρία τα επόμενα έργα, αφού ολοκληρώσει τον κύκλο αυτό που παρουσιάζουμε τώρα, το “Οργανέτο του Κάιζερ”, έχουμε στην πορεία τη “Ληστεία” της Αδαμίδου, το έργο του Γιώργου του Κατσαμπή, μία ωραία κωμωδία για να γελάσει το χειλάκι μας, “Η γυναίκα μου ο Στέφανος” και θα κλείσω το ρεπερτόριο με μία υπόσχεση που έχω δώσει στον αγαπημένο μου φίλο, τον Βαγγέλη τον Παπαδόπουλο, το συνεργάτη σας και που θέλω αυτόν τον μονόλογο που έχει γράψει και που είναι το πιο σύγχρονο, θα έλεγα, έργο που έχω διαβάσει μέχρι σήμερα: Τον “Ιούδα”. Ένας σύγχρονος Ιούδας που, πιστεύω ακραδάντως, ότι θα ταρακουνήσει, όχι μόνο το θεατρικό στερέωμα, αλλά και το πολιτικό στερέωμα. Θέλω, με αυτή την ευκαιρία, να ευχαριστήσω τον Βαγγέλη Παπαδόπουλο, ο οποίος μου εμπιστεύθηκε το έργο αυτό και που περιμένω πώς και πώς να περάσει ο καιρός για να αγγίξω αυτή την θεία μορφή του Ιούδα.
Θα κάνετε ένα σχόλιο για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα;
Εκείνο που, αν θέλετε, συγκινεί, είναι αυτό που συνέβη στον ΣΥΡΙΖΑ. Νομίζω μαζί είχαμε δώσει αυτή τη συνέντευξη παλαιότερο και θυμάμαι τον τίτλο – που θα μου επιτρέψετε να τον “επαναφέρω” - ότι η Ελλάς δε θα γίνει ποτέ έθνος ανωμάλων! Και βγήκε πρωτοσέλιδη η Ελεύθερη Ώρα και τσάκισε κόσμο, είναι γνωστό. Βέβαια, με πέρασε λίγο στο χρόνο. Εγώ είχα πει σε έξι μήνες θα εξαφανιστεί ο κύριος, αλλά είπα θα φύγει και έφυγε μέσα σε έναν χρόνο. Αυτή η γελοιότητα που αντιμετωπίζεται από χιλιάδες κόσμου – εγώ είμαι μαζί με το λαό του ΣΥΡΙΖΑ – παραμένω στις θέσεις μου, είναι γνωστό ότι η Λαϊκή Δεξιά με εμπνέει, είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως ό,τι έχει σχέση με τη νοικοκυροσύνη αυτού του τόπου και η νοικοκυροσύνη, καλώς ή κακώς, για όλους, είναι αδιάφορο. Για μένα, όμως, είναι η δύναμη της Ελλάδας, είναι αυτό που δεν μπορεί να προσφέρει ο οποιοσδήποτε και μιλάω για την Αριστερά, η οποία δεν έχει καμία σχέση με την Πατρίδα, καμία σχέση με τη Θρησκεία, καμία σχέση με την Πίστη της Οικογένειας.
Δικαιώνομαι με τον καλύτερο τρόπο, τον διώχνουν οι ίδιοι και εδώ πληροφορούμαι ότι τον έχουν σχεδόν διαγράψει. Αυτό, είναι μία νίκη δική μου. Όχι ότι υπήρξα μάντης, αλλά δε φανταζόμουν ποτέ ότι οι Έλληνες – ένα κομμάτι των Ελλήνων – θα μπορούσαν να αποδεχθούν μία τέτοια κατάσταση, μία τέτοια φυσιογνωμία ανθρώπου. Δηλαδή, τι; Κάποιοι έστειλαν τον κύριο αυτόν να με κάνει τι; Να με πει “προοδευτικό”; Να αλλάξω την πορεία της σκέψης μου, να αλλάξω την πορεία των Ελλήνων; Να κάνουμε παιδιά από το ίδιο φύλο; Αυτά, είναι όχι ανήθικα, περνάνε τη σφαίρα της φαντασίας. Δε γίνονται αυτά! Διεθνώς δε γίνονται! Αυτή η μικρή μερίδα – διεθνώς πάντα το λέω – ζουν με τα υπάρχοντά τους, ζουν με τον τρόπο τους. Ε, δε μπορεί να είναι όλος ο πλανήτης ομοφυλόφιλος. Δε γίνεται! Είναι θέμα δικό τους. Δε με πειράζει, κάνε αυτό που θέλεις, αλλά όχι να μου επιβάλεις την ατζέντα σου, η οποία είναι η γελοιότερη και η τραγικότερη της ανθρώπινης ύπαρξης!
Κάντε εγγραφή για να λαμβάνετε πρώτοι τα νέα μας!
Έχετε ολοκληρώσει επιτυχώς την εγγραφή σας στο Newsletter μας.
elora.gr - Ταυτότητα
Ιδιοκτήτρια εταιρεία: M.V. PRESS ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΗ ΙΚΕ ΜΕ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΤΑΙΡΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟ
Διακριτικός τίτλος: M.V. PRESS
Έδρα: ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ 299, ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΤΚ 17236, ΑΦΜ 801098428 – ΔΟΥ: ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ, ΤΗΛ: 210 3625095, email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Νόμιμος Εκπρόσωπος/ Διαχειριστής: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
Δικαιούχος του ονόματος τομέα (elora.gr): MV PRESS
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ: ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ
ΔΗΛΩΣΗ ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗΣ ΜΕ ΤΗ ΣΥΣΤΑΣΗ (ΕΕ) 2018/334 ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ 1ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ 2018 ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΝΟΜΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ (L63) {ΒΛ. ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡ. 10 ΠΑΡ. 2 ΠΕΡ. Ε' Ν. 5005/2022 ΤΕΥΧΟΣ Α' 236/21.12.2022}
Μ.Η.Τ. 242040