ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΕΙΤΕ ΕΔΩ
Δεν περιμένουμε από την «Εφημερίδα των Συντακτών» να καταλάβει εμάς. Όλοι αυτοί εκεί έχουν τη συνήθεια να βλέπουν τα πράγματα υπό το δικό τους κάτοπτρο. Υπό το οποίο, πας μη ΣΥΡΙΖΑίος ή κομμουνιστής, είναι έτσι κι αλλιώς. Ζουν στο μίζερο παράλληλο σύμπαν τους, φορτωμένοι ιδεοληψίες και εμμονές, έμπλεοι μίσους και φυσικά, απομονωμένοι από τους πολλούς. Η Κουμουνδούρου είναι πλέον απεχθής στα μάτια των πολλών και δη δικαίως. Όλοι αυτοί της «ριζοσπαστικής» αριστεράς, απομονώνονται κοινωνικοπολιτικά όλο και περισσότερο.
Όταν ο Χρίστος Γούδης έγραψε το πολύκροτο εκείνη την εποχή βιβλίο του «Η κουλτούρα της Δεξιάς», το οποίο παρουσιάστηκε τότε στην κατάμεστη Αίγλη του Ζαππείου, όσοι τον γνωρίζαμε, αντιλαμβανόμασταν ένα πράγμα: ήταν - και παραμένει - ένας ελεύθερος διανοούμενος, ένας αναχωρητής, ο οποίος δεν μπαίνει σε καλούπια. Αγαπήσαμε αυτό που ακολούθησε, την «Ανατομία της Δεξιάς», ένα σπουδαίο εγχειρίδιο! Οι δουλειές του είναι αμέτρητες, μεταφυσικές και «οδοδείκτες» για τη φιλελεύθερη, τη συντηρητική αλλά και την εθνικιστική Δεξιά του σήμερα. Ναι, ο πανεπιστημιακός Χρίστος Γούδης πέρασε από τη ΝΔ και μάλιστα αυτή η υπόθεση ξεκίνησε το 1974. Αλλά, σιγά μην παράμενε εκεί. Για τα δικά του μέτρα και σταθμά και πολύ έκατσε. Ακολούθησε ο ΛΑ.Ο.Σ. και μετά άλλες πιο «άγονες» διαδρομές. Η αναζήτηση πολλές φορές σε φέρνει και ενώπιον βαθέων τάφρων και αυτό είναι το τίμημα. Εκείνος όμως αισθάνεται ελεύθερος και δεν έχει παύσει να γράφει.
Η παρέμβασή του την οποία δημοσιεύσαμε, έχει την αξία της, καθώς αναδεικνύει συγκεκριμένα θέματα που απασχολούν γενικότερα την ευρύτερη Δεξιά. Δεν περιμέναμε, επαναλαμβάνουμε, να την καταλάβουν όσοι σήμερα εξ αριστερών απορούν για τα αίτια της συντριβής της πολιτικής τους έκφρασης στην κάλπη.
Υ.Γ. Όσο για τον υπαινιγμό περί συναλλαγής μας με τον Μητσοτάκη, εκεί στην Εφημερίδα των Συντακτών να κοιτάξουν την καμπούρα τους γιατί αυτοί κυκλοφόρησαν με ένθετο το πρόγραμμα της ΝΔ (με το αζημίωτο ασφαλώς!) ενώ εμείς όχι, αυτοί παίρνουν ένα σκασμό λεφτά από κρατική και τραπεζική διαφήμιση (α, ρε κεφάλαιο τι κάνεις!), ενώ εμείς όχι! Γκε γκε;
