Αλλιώς κάτσε στην άκρη κι άσε μας…

Τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, δεν τον γνωρίζω. Ήξερα τον πατέρα του, που τίμησα, όπως χιλιάδες λαού, στην εξόδιο ακολουθία του! Ήταν ένας πετυχημένος επιχειρηματίας που άφησε τα σημάδια του στο πέρασμά του. Τώρα, την σκυτάλη πήρε ο γιος του, που όπως μου λένε είναι τετραπέρατος και συγκροτημένο άτομο. Μου αρκεί. Περισσότερο όμως ταυτίζομαι με όσα λέει δημόσια και κατά σύμπτωση τα έχω υποστηρίξει στην αρθρογραφία μου και στην τηλεόραση. Πού είναι όμως το πρόβλημα;

Το πρόβλημα είναι κατά πόσο είναι φερέγγυος πολιτικά για να τον πιστέψουμε, όπως είναι αξιόπιστος στις επιχειρηματικές του δραστηριότητες, που τον ανέδειξαν ανάμεσα στους πρώτους. Και το λέω αυτό γιατί φοβάμαι μήπως είναι ακόμα μία φωτεινή εξαίρεση που σε λίγο θα εκμηδενιστεί και θα περιέλθει στα αζήτητα. Ο ελληνικός λαός πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος αναζητά πράγματι τα τελευταία χρόνια μια σανίδα σωτηρίας για να ακουμπήσει τις ελπίδες του και να δει τη χώρα να προοδεύει και να ζήσει καλύτερες μέρες! Είναι ο Γιαννακόπουλος αυτός που θα εκπληρώσει τις προσδοκίες του;

Τα όσα κατά καιρούς δηλώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και τα όσα ανεβάζει στο διαδίκτυο, βρίσκουν μεγάλη απήχηση στην κοινωνία και ο λαός φαίνεται ότι τον αποδέχεται, πριν καλά-καλά δημιουργήσει δικό του φορέα και δικό του μηχανισμό. Πού το πάει λοιπόν ο δραστήριος επιχειρηματίας; Και γιατί θέλει να εμπλακεί στην πολιτική; Αν το κάνει για να βρίσκεται στην επικαιρότητα, δεν αφορά το λαό. Αν το επιχειρεί για να επιβάλλει τις θελήσεις του στην κάθε κυβέρνηση προκειμένου να πετυχαίνει τα επιχειρηματικά του σχέδια, πάλι δεν αφορά τους πολίτες γιατί είναι μια καθαρά δική του υπόθεση. Αν όμως από θέσεως ισχύος και δυνατοτήτων, εμφορείται από πραγματικά πατριωτικές αρχές και διαθέσεις θέλοντας να προσφέρει στην πατρίδα, τότε ανεπιφύλακτα θα έχει την υποστήριξη του λαού.

Τι θέλει όμως και μπερδεύεται με την πολιτική ένας άνθρωπος καθόλα καταξιωμένος, όταν στοιχειωδώς θα πρέπει να γνωρίζει, ότι βουτάει μέσα στα σκατά; Είναι δυνατόν να προσαρμοστεί στη φαυλοκρατία και στην πουτανιά της πολιτικής, που για να υπερισχύσει πρέπει να πουλήσει τη ψυχή του στον διάβολο; Είναι τέτοιος τύπος; Δεν το φαντάζομαι! Ούτε ανεπάγγελτος και άνεργος είναι για να επιζητά βόλεμα. Ούτε αγράμματος και παρακατιανός είναι για να επιθυμεί μια κάποια αναγνώριση. Ούτε λαμόγιο της αγοράς είναι για να θέλει να μπει στην πολιτική και να μπλέξει με σκάνδαλα, μίζες, και άνομο πλουτισμό… Πολύ περισσότερο δεν είναι πολιτικάντης  για να μηρυκάζει όλες αυτές τις ιδεοληψίες, τις ανοησίες και τα τσιτάτα περί αριστεράς, δεξιάς, σοσιαλισμού και πράσινα άλογα… Ο άνθρωπος είναι ένας φυσιολογικός τύπος-έτσι τον κόβω εγώ τουλάχιστον- με τη προσωπική του ζωή, τις ανέσεις του, τα χόμπι και τις προτιμήσεις του, τη δίψα για τη ζωή και την απέχθειά του  σε ό,τι χυδαίο και εκφυλιστικό…

Με όλα αυτά και με τα νιάτα του γιατί θέλει να παρέμβει στη δημόσια ζωή; Πρέπει να είναι «τρελός»... Ένας «τρελός» που χρειάζεται η σημερινή Ελλάδα για να καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία και να την οδηγήσει στην πραγματική πρόοδο. Να προστατεύσει τον ελληνικό τρόπο ζωής που τον έχουν νοθεύσει επικίνδυνα μύρια όσα συμφέροντα. Να αποκαταστήσει το νόημα των λέξεων, των αρχών και των επιδιώξεων των Ελλήνων που τους έχουν αλλάξει τη γλώσσα. Που τους στοχοποίησαν με απαράδεκτους χαρακτηρισμούς αν τολμήσουν  και εκφράσουν τις απόψεις τους οι οποίες είναι αντίθετες με εκείνες των εκφραστών της αριστερής και δεξιάς πολιτικής ορθότητας. Να δώσει όραμα και στόχους στο Έθνος, το οποίο εγκατέλειψαν και το παρέδωσαν στους ποικίλους συμμάχους, προστάτες και εταίρους μας, χωρίς να έχει την κυριαρχία και τη δική του εθνική πορεία και πλεύση. Να εμπνεύσει τον λαό για να τον οδηγήσει στην ευημερία και να προστατεύσει τη χώρα από τον επικείμενο διαμελισμό της. Δεν είναι ασήμαντο το έργο και η θυσία που θα κάνει. Αντίθετα, χρειάζεται κότσια για να τα βάλεις με τον ελέφαντα! Και αυτό μόνο ένας «τρελός» μπορεί να το επιχειρήσει… Ίσως ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε αντισυμβατικά και να αναστήσουμε και πάλι έναν Παπαφλέσσα, έναν Αθανάσιο Διάκο, έναν Καποδίστρια, έναν  Παύλο Μελά, έναν Χρύσανθο, έναν Χρυσόστομο και έναν Χριστόδουλο ή έναν Κουντουριώτη, έναν Λιάσκο ή έναν Σαλιάρη!

Αν δεν ισχύουν όμως αυτά, παρακαλώ τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, να μη παίζει με τον πόνο μας και να μη μας ξεσηκώνει. Αν τα πιστεύει αυτά που λέει ας προχωρήσει και θα είμαστε μαζί του. Αν όχι, τότε να κάνει πέρα και να μας αφήσει ήσυχους στον πόνο μας…