ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΕΙΤΕ ΕΔΩ
Μίλησαν στην κάμερα του Trikalanews.gr – Πίσω από συρματοπλέγματα, ξεκινούν μια νέα καθημερινότητα γεμάτη αγωνίες
Φτάνοντας στο Γριζάνο οι σκηνές ήταν ήδη όλες κενές. Η προηγούμενη βροχερή βραδιά δεν άφησε περιθώρια και στους τελευταίους εναπομείναντες. Πήραν την απόφαση θεωρώντας το ως λύση ανάγκης να μεταφερθούν στη δομή που μόλις πριν λίγες ημέρες διέμεναν οι πρόσφυγες και σήμερα πλέον, χρησιμοποιείται για τη στέγαση πλημμυροπαθών από την περιοχή της Φαρκαδόνας.
Μέσα σε ένα άδειο δάσος σκηνών, διακρίνουμε τη φιγούρα μιας γυναίκας να διαλέγει σεντόνια σε έναν μπόγο από όσα προσέφεραν τις προηγούμενες μέρες οι συμπολίτες της από κάθε άκρη του νομού και της χώρας. Όπως είπε στο Trikalanews.gr, η ίδια βρήκε ευτυχώς ένα σπίτι αν τη φιλοξενήσει με την οικογένειά της στο Γριζάνο. Ωστόσο, η άμεση προτεραιότητα της είναι να βρεθεί κάτι πιο μόνιμο αφού οι ιδιοκτήτες θα επιστρέψουν από το εξωτερικό την άνοιξη. Το σπίτι όπου διέμενε και πλημμύρισε στη Φαρκαδόνα, ήταν νοικιασμένο.
Μέχρι στιγμής δεν έλαβε τίποτα για τα πράγματά της που τα έχασε όλα από την πλημμύρα. Η δε διαδικασία για τους ενοικιαστές είναι ακόμη πιο δύσκολη και χρονοβόρα μιας και πρέπει να μεσολαβήσει ο ιδιοκτήτης. Κοιτώντας τα αντίσκηνα καταλαβαίνει κανείς ότι οι δυσκολίες όλες αυτές τις ημέρες ήταν τεράστιες. «Ευτυχώς είχαμε τους εθελοντές και τους συντοπίτες μας από το Γριζάνο» μας λέει. «Αυτοί έτρεχαν. Πέρα από τον Ερυθρό Σταυρό, δεν είδαμε κανέναν άλλο να προσφέρεται αυτές τις ημέρες εκτός από τους εθελοντές και τους κατοίκους του Γριζάνου».
Τη στιγμή εκείνη φτάνει και η Αθηνά Βασιλειάδου από το Γριζάνο με ξηρά τροφή από την Συλλογική Κουζίνα Ο ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, μιας και δεν μπόρεσαν να μαγειρέψουν εκείνη τη μέρα και βασικά είδη για τα μωρά όπως μωρομάντηλα. Η ίδια έχασε όλες τις καλλιέργειες μιας και το χωριό της μπορεί να μη χτυπήθηκε αλλά δεν συνέβη το ίδιο και με τα χωράφια. «Απελπιστήκαμε αλλά έπρεπε να συντρέξουμε τον κόσμο που έχασαν και χωράφια και σπίτια και τα πάντα» λέει στο Trikalanews.gr καθώς παραδίδει τα πράγματα.
Τα ψυγεία ακόμη λειτουργούν λίγο πιο πέρα. Είναι πολλοί εκείνοι που είτε βρήκαν κάποιο σπίτι είτε πήγαν στη δομή που επιστρέφουν να πάρουν κάποια απαραίτητα πράγματα για να διευκολυνθούν. Δεν μπήκε ούτε ευρώ εξάλλου στους λογαριασμούς μέχρι την ώρα που τους συναντήσαμε.
Από τις σκηνές στα κοντέινερ…
Το άδειο τοπίο μας κατευθύνει να βρούμε τους ανθρώπους στην «επόμενη μέρα» που τους περιμένει στο Κουτσόχερο. Διανύοντας μια απόσταση όπου συναντά κανείς μόνο καταστροφή, φτάνουμε στο σιδερόφραχτο στρατόπεδο στην ουσία, αφού ο χώρος όχι απλά δεν έπαψε ποτέ να θυμίζει τι ήταν, αλλά και με την έλευση των προσφύγων μετατράπηκε σε έναν απροσπέλαστο χώρο για τους «έξω».
Η είσοδος βέβαια δεν μας επιτράπηκε. Μάλιστα, εφόσον έλειπε ο Διοικητής, έπρεπε να πάρουμε άδεια από το «Υπουργείο Εσωτερικών» όπως μας ενημέρωσε ένας άνθρωπος της σεκιούριτι του κτηρίου, τον οποίο επαγγελματικά οι συνάδελφοί τους μας τον σύστησαν ως αρχιφύλακα.
«Δεν ήταν στα σχέδιά μας…»
Λίγο πιο πριν είχαμε συναντήσει και την Αθηνά Σωτηρίου, η οποία έχασε το σπίτι της στη Φαρκαδόνα και πλέον μένει στο Κουτσόχερο. Μια συνθήκη που όπως μας είπε δεν ήταν στα σχέδιά της, και εμφανίστηκε ως λύση ανάγκης χωρίς όμως να προηγηθεί κάποια συζήτηση με τους άστεγους πλέον συμπολίτες της και τη δημοτική αρχή.
Στις δηλώσεις της στο βίντεο που ακολουθεί, συναντά κανείς όλες τις αγωνίες αυτών των ανθρώπων, και δη των νέων που βλέπουν ότι ίσως και να μην υπάρχει αύριο γι’ αυτούς στην περιοχή όπου έζησαν όλα αυτά τα χρόνια.
«Ψήφισα οπότε απαιτώ…»
Αμέσως μετά, ο Απόστολος Πυρρώτης, μεσήλικας, μίλησε και αυτός για όσα έχασε. Η δομή για τον ίδιο όπως μας είπε είναι μια εναλλακτική αφού με αυτό τον τρόπο μπορεί να διαμένει και να τακτοποιήσει όσο μπορεί το ρημαγμένο του σπίτι. Ο ίδιος, όπως μας είπε, δύσκολα θα ξεκινήσει από την αρχή, ωστόσο, δεν χάνει τις προσδοκίες του…Μιας και όπως είπε «Ψήφισα οπότε απαιτώ» μας είπε χαρακτηριστικά αν και δεν είχε λάβει ούτε ευρώ. Κοιτώντας τα κάγκελα να υψώνονται πίσω του, μας είπε ότι ναι μεν η φροντίδα είναι αρκετά καλή μέσα στη δομή, ωστόσο «θυμίζει στρατόπεδο»…
Αναχωρώντας, αντικρίζουμε ξανά το μεγαθήριο που εδώ και χρόνια είχαν χτίσει τις ζωές τους οι πρόσφυγες. Όπως μας είπε και ο Απόστολος Πυρρώτης, αρκετοί εργαζόταν στα χωράφια, είχαν πλέον μια καθημερινότητα. Και τότε βέβαια, τα κάγκελα ήταν πολύ βαριά εικόνα μιας και σε κάθε περίπτωση μιλάμε για ανθρώπους ξεριζωμένους, για παιδιά, νέους, μεσήλικες και ηλικιωμένους.