ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΕΙΤΕ ΕΔΩ
Του Δημήτρη Παντελάτου (*)
«ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο» σύνθημα του ΠΑΣΟΚ που κυριαρχούσε μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 80 και εξέφραζε τις απόψεις του ηγέτη του Ανδρέα Παπανδρέου αλλά και τις απόψεις της τότε αριστεράς που έβλεπαν τουλάχιστον με καχυποψία το μέλλον της Ελληνικής βιομηχανίας, της αγροτιάς και εν γένει της Εθνικής παραγωγικής διαδικασίας, μετά τον εναγκαλισμό της με της Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα.
Ο εναγκαλισμός αυτός σαράντα χρόνια μετά είχε τα αποτελέσματα που βιώνει ο Ελληνικός λαός, αν και οι «Ευρωφάνς» θα ισχυρίζονταν ότι θα βρισκόμασταν σε χειρότερη κατάσταση, αν δεν συναινούσαμε σε αυτή τη σχέση. Λες και η αυτοδιάθεση και αυτοτέλεια του Ελληνικού λαού, για κάποιο μεταφυσικό λόγο, είναι καταδικασμένη και οδηγεί πάντα σε πεπρωμένο καταστροφής.
Παράλληλα την ίδια εποχή που ακουγόταν στις διαδηλώσεις το προηγούμενο σύνθημα, επί κυβέρνησης Ράλη (1980) , επανήλθαμε στο ΝΑΤΟ από όπου είχαμε φύγει το 1974 επί κυβέρνησης εθνάρχη Καραμανλή, μετά τα δραματικά γεγονότα της Κύπρου.
Με την ανοχή της Τουρκίας, το 1980, η Ελλάδα ανένηψε και εξυγιάνθηκε από τις «επαναστατικές» της τάσεις ως προς την Συμμαχία στο πρότυπο της «εξυγίανσης» των μετανοούντων της Μακρονήσου, υπογράφοντας και σχετική «δήλωση». Φιλοξενούμενη πλέον σε ένα δευτερεύον παράρτημα στο κτίριο του Νατοϊκού Στρατηγείου στις Βρυξέλλες, βρίσκεται μακριά από τις αίθουσες επίδρασης και τους διαδρόμους των άμεσων εξελίξεων.
Η θέση του ΝΑΤΟ ήταν διαχρονικά υπέρ της Τουρκίας, σε οποιαδήποτε αντιπαράθεσή της με την Ελλάδα, γεγονός που καταγράφηκε και πρόσφατα με την στάση και τις δηλώσεις Στόλντεμπεργκ υπέρ αυτής. Ο Νορβηγός Γενικός Γραμματέας δεν έκανε τίποτε άλλο από αυτό που έκαναν οι προκάτοχοί του, που θεωρούσαν την Τουρκία περισσότερο σημαντική για τη Συμμαχία γεωπολιτικά, από ότι την Ελλάδα. Άλλωστε βασικός του στόχος ήταν η ευτυχής εξέλιξη του «προξενιού» του ΝΑΤΟ με την Φινλανδία και τη Σουηδία με την δεύτερη να διατηρεί «εξωσυζυγικές» σχέσεις με τη Συμμαχία, τουλάχιστον την τελευταία εικοσαετία.
Στην τελευταία σύνοδο κορυφής στο Βίλνιους συμμετείχαν, εκτός από τους ηγέτες των κρατών μελών του ΝΑΤΟ, οι Πρόεδροι του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, οι εταίροι Ασίας-Ειρηνικού, ήτοι η Αυστραλία, η Ιαπωνία, η Νέα Ζηλανδία και η Ν. Κορέα, αλλά και η Σουηδία ως προσκεκλημένη.
Κατά τη Σύνοδο ανακοινώθηκε από την Τουρκία η πρόθεσή της να άρει την αρνησικυρία της για είσοδο της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ (όχι άμεσα αλλά από τον Οκτώβρη για να μην παίρνουμε αέρα), αφού προηγουμένως είχε κατορθώσει να επιβάλει θεσμικές αλλαγές στη Σουηδία, μια κυρίαρχη χώρα που διακρίνεται τις τελευταίες δεκαετίες για την κοινωνική της πρόνοια και το κράτος δικαίου, αναγκάζοντάς την να τροποποιήσει το σύνταγμά της, να αλλάξει τη νομοθεσία της, να επεκτείνει σημαντικά την αντιτρομοκρατική της δραστηριότητα κατά του PKK και τέλος να επαναλάβει τις εξαγωγές όπλων προς στην Τουρκία. Των θεσμικών αυτών αλλαγών η Τουρκία θα έχει τη δυνατότητα να ελέγχει την εφαρμογή (εξ’ ου και η ολοκλήρωση της διαδικασίας τον Οκτώβρη).
Όπως έχω γράψει και σε προηγούμενο άρθρο μου τον Οκτώβρη του 2019 με τίτλο « Η Αριστεία στην Υπηρεσία της Τουρκίας και του ΝΑΤΟ» https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/216136_i-aristeia-stin-ypiresia-tis-toyrkias-kai-toy-nato , η Τουρκία από το 2006 μέσω του κέντρου αριστείας του ΝΑΤΟ που διαθέτει με αντικείμενο την «άμυνα κατά της τρομοκρατίας», έχει ως επαΐων πλέον, τη δυνατότητα απόδοσης του χαρακτηρισμού «τρομοκράτης» εντός της Συμμαχίας. Για να επιβεβαιώσει τον ελεγκτικό της ρόλο η Τουρκία έναντι της Σουηδίας, η τελευταία θα κληθεί προφανώς να υποστηρίξει αυτό το Νατοϊκό Κέντρο Αριστείας, μέσω της πλήρωσης σχετικής θέσης με αξιωματικό της, ως δείγμα της συναίνεσής της στις Τούρκικες επιταγές.
Η επιτυχής έκβαση για τον δεύτερο σε μέγεθος Τουρκικό στρατό στη Συμμαχία και τον Ερντογάν δεν περιορίστηκε στα του ΝΑΤΟ, αλλά και σε θέματα της ΕΕ. Η διαδικασία είχε ξεκινήσει με την αναφορά Ερντογάν που συνέδεε την άρση των ενστάσεών του για την είσοδο της Σουηδίας με την συνέχιση των διαδικασιών ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, υποδηλώνοντας ευθαρσώς τη σύνδεση των δύο Οργανισμών. Παρά το γεγονός ότι η Φον Ντερ Λάϊεν και ο Στόλντερμπεργκ διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους ότι τα δύο αυτά θέματα ήταν άσχετα μεταξύ τους, ο Ζαν Μισέλ συνάντησε τον Τούρκο Πρόεδρο στο περιθώριο της Συνόδου και δεσμεύτηκε για τη συνέχιση της ενταξιακής διαδικασίας της Τουρκίας στην ΕΕ. Η διαδικασία αυτή θεωρείται ότι ελάχιστα ενδιαφέρει την Τουρκία, η οποία φαίνεται να αρκείται στο ειδικό τελωνιακό καθεστώς που απολαμβάνει στη σχέση της με την Ευρώπη και στην ολοκλήρωση της διαδικασίας ελεύθερης μετακίνησης των πολιτών της προς αυτή. Παράλληλα το κύριο ενδιαφέρον της είναι η δυνατότητα πρόσβασής της στα Ευρωπαϊκά κονδύλια, με ή χωρίς την επίκληση του Μεταναστευτικού.
Η σύνδεση όμως του ΝΑΤΟ με την ΕΕ είναι προφανής, ενισχύθηκε στη Σύνοδο της Βαρσοβίας το 2016 και αναφέρεται ευκρινώς και στην τελική ανακοίνωση της Συνόδου, στην οποία περιγράφεται και η σύσταση ειδικού Ευρω-Νατοϊκού Φορέα συντονισμού (NATO-EU Staff Coordination) για θέματα Ουκρανίας.
Επιπρόσθετα το «πεφωτισμένο» κατά Τσόμσκι κράτος, οι ΗΠΑ, βρήκε την ευκαιρία να άρει τις επιφυλάξεις τους για την χορήγηση F-16 στην Τουρκία, κάτι που ήταν κοινό μυστικό ότι θα συνέβαινε, όταν θα ολοκληρώνονταν το σχετικό «αλισβερίσι», απλά έπρεπε να εμφανιστεί κάποιο πρόσχημα, όπως αυτό της συναίνεσης για την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Παράλληλα ο Πρόεδρος Μπάϊντεν «έκλεισε το μάτι» και στην Ελλάδα αναφέροντας στο CNN “……. να ενισχύσουμε το ΝΑΤΟ όσον αφορά τη στρατιωτική ικανότητα τόσο της Ελλάδας όσο και της Τουρκίας, και να επιτρέψουμε στη Σουηδία να ενταχθεί……” Με το αζημίωτο βέβαια.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός ρωτήθηκε για την κίνηση αυτή των ΗΠΑ να άρουν τις ενστάσεις τους για την χορήγηση F-16 στην Τουρκία και απάντησε: «…….. Νομίζω ότι είναι κοινός τόπος ότι οι εξοπλισμοί που δίνονται σε χώρες μέλη του ΝΑΤΟ, δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται κατά άλλων χωρών μελών της Συμμαχίας, αλλά αυτό δεν είναι όπως σας είπα (Σ. Σ. η προμήθεια της Τουρκίας με F-16), δεν αφορά άμεσα την Ελλάδα….». Άραγε με αυτή τη λογική θα προμηθευτεί η Χώρα μας τα F-35;
Η ηγεμονική όμως παρουσία των ΗΠΑ στην Σύνοδο Κορυφής, εκτός από την συνοδεία των χωρών Ασίας Ειρηνικού και μελών της AUCUS, που παρευρίσκονταν, καθώς και των χωρών του G7, εμφανίστηκε πρόδηλα στο «Communiqué» που μοιράστηκε μετά το πέρας της, στο οποίο αναφέρεται η πρόθεση της Συμμαχίας, αλλά και των G7, για διαρκή υποστήριξη της Ουκρανίας (με το αζημίωτο φυσικά), κατά της Ρωσίας γεγονός που βρίσκεται στα όρια των προβλέψεων του καταστατικού της Συμμαχίας. Επίσης περιλαμβάνεται και αναφορά στην Κίνα ως εν δυνάμει αντίπαλος, γεγονός που προκάλεσε την αντίδραση της Κίνας και που υπερβαίνει τις προβλέψεις του καταστατικού της Συμμαχίας. Το τελευταίο ξεπεράστηκε με την συμπλήρωση της πρότασης στην ανακοίνωση που ανέφερε: « Η περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού είναι σημαντική για το ΝΑΤΟ, δεδομένου ότι οι εξελίξεις σε αυτή την περιοχή μπορούν να επηρεάσουν άμεσα την Ευρω-Ατλαντική ασφάλεια».
Αυτές οι ευρηματικές αναφορές δίνουν τη δυνατότητα στο NATO να λειτουργεί ως παγκόσμιος σερίφης (βλέπε Αφγανιστάν, Λιβύη κλπ) και να συγκροτεί γραφείο διασύνδεσης του στο Αμμάν, αλλά και στο Τόκιο, γεγονός το οποίο δίχασε ορισμένα από τα κράτη- μέλη, με τον Μακρόν να προβάλλει σχετικές αντιρρήσεις σχετικά με την νομιμότητα της επέκτασης της δραστηριότητας της Συμμαχίας εκτός των Ευρω- Ατλαντικών γεωγραφικών ορίων. Παρεμπιπτόντως παρά την αναφορά του στην μισή και πλέον Υφήλιο, το Αφγανιστάν δεν αναφέρεται στο «Communiqué» (γιατί άραγε;).
Οι ΗΠΑ με την παρέμβαση αυτή, αλλά και με την ανακοίνωση των G7 που παρευρίσκοντο στη Σύνοδο για υποστήριξη της Ουκρανίας, επιχειρεί να δέσει στο άρμα της έναν σημαντικό αριθμό χωρών στο πλαίσιο του δόγματος Μπους του νεότερου « είσαι μαζί μου ή εναντίον μου», που θα εξασφαλίσουν την ικανοποίηση των συμφερόντων της που βρίσκονται κυρίως στην Νότια Σινική θάλασσα και βλέπουν προς Ταϊβάν.
Στον αντίποδα των παραπάνω διαλαμβανομένων ο Έλληνας Πρωθυπουργός, μάλλον το διασκέδαζε στο Βίλνιους, μη έχοντας κάτι να περιμένει πλην από μια χειραψία για πρώτη φορά μετά από το «Μητσοτάκης γιοκ» του Ερντογάν τον Μάη του 22, γεγονός που του πρόσδωσε αυτή την αλλόκοτη ευθυμία, κατά την σχετική φωτογράφηση. Είχε προσπαθήσει πολλές φορές να προκαλέσει την αναφορά του Ερντογάν στο πρόσωπό του, όπως είχα περιγράψει στο άρθρο μου τον περασμένο Μάη «Κυριάκος, ο Καταλληλότερος Πρωθυπουργός μιας Ηγεμονευόμενης Χώρας» χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/389665_kyriakos-o-katalliloteros-prothypoyrgos-mias-igemoneyomenis-horas. Κατά τα άλλα αφού υποβάθμισε την επιτυχή ικανοποίηση των Τούρκικων προσδοκιών από τα αποτελέσματα της Συνόδου, επιβεβαίωσε τις καλές του σχέσεις με τον Αμερικάνικο παράγοντα, ανανεώνοντας τις διαβεβαιώσεις του ως προβλέψιμος και πειθήνιος σύμμαχός τους.
(*) Υποπτέραρχος (Ι) ε.α.