Έρχεται ο καιρός που η ήρα χωρίζει από το στάρι, πίπτουν τα μασκίδια της υποκρισίας και εμφαίνονται οι όψεις των διαμόνων, οι οποίες είχαν βαφτεί ψευδώς τα χρώματα της γαλανόλευκης. Ευρισκόμενοι ολίγες ημέρες μετά την πρώτη εκλογική παρωδία της απλής αναλογικής, είμαστε στην άκρως απογοητευτική πλήν όμως προβλέψιμη θέση να επιβεβαιώσουμε την αντίληψη, ότι είναι μάταιη έως και αφελής η δαπάνη δυνάμεων για την ενασχόληση με το στημένο τσίρκο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και πως ο Εθνικισμός θα πρέπει να επανεύρει την περπατησιά του στο κινηματικό πεδίο, εμπνέοντας ξανά τη νεολαία, οικοδομώντας βάση, με στελέχη νέους συγκροτημένους ανθρώπους που θα ξέρουν τι πιστεύουν, κι όχι καταρτίζοντας ψηφοδέλτια με ψώνια της αρπαχτής που ονειρεύοντο μιά ζωή τον εαυτό τους στα βελούδινα έδρανα της δημαγωγίας, βαρβαρίζοντας ελληνοφώνως, κι όταν έσκασε η πρώτη τρικλοποδιά από το σύστημα, εξηφανίσθησαν ωσάν τον άνεμο στις καλαμιές. Τα λάθη πληρώνονται κι απ’ ό,τι φαίνεται θα ξαναπληρωθούν άνω του κόστους. Κι αυτό διότι η πρόσφατη ιστορία μάς δίδαξε ότι κανείς αρχηγίσκος δεν διατίθεται να δεχτεί κανέναν πάνω από την κάρα του, πολλώ δε μάλλον αν σταυροκοπείται αληθώς, ευαγγελίζεται τον επανεκχριστιανισμό ειλικρινώς και έχει αποκηρύξει τις νεοπαγανιστικές αβελτηρίες οριστικώς.

Αλιβάνιστοι, αλειτούργητοι και αποίμαντοι, όσοι διετήρουν πάντα μιά τουριστική-επιδερμική σχέση με την Εκκλησία, τα μυστήρια και την πνευματικότητα του βίου της, όχι μόνο αφηνίασαν, αλλά εξέμεσαν όλον τον οχετό της εμπαθούς φύσεώς τους, γενόμενοι χυδαίοι συναυτουργοί στη λασπολογία και τη συκοφαντία με το ίδιο το καθεστώς του Εισαγγελάτου και της Νέας Δημ(ι)οκρατίας, όταν συνειδητοποίησαν ότι η δύναμη τελικά των χριστιανικών σωματείων, σκληροπυρηνικών μονών και της πιο συντηρητικής πτέρυγος της Εκκλησίας τούς επεσκίασε, αξιώνοντας πλέον την κοινοβουλεύτική της έκφραση. Ξέχασαν ορισμένοι πως τα συλλαλητήρια για την Μακεδονία δεν πλημμύρισαν, επειδή τα απήρτισαν οι ελάχιστες γκρούπες εθνικιστών, αλλά οι φάλαγγες των οργανωσιακών με τις υπερπολύτεκνες οικογένειές τους, τις ενορίες τους και τα κύματα των ιερέων που εναντιώθησαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για έναν χώρο βαθέως αντιοικουμενιστικό, σφοδρώς αντιτιθέμενο στην παγκοσμιοποίηση, τις υποχρεωτικότητες, τα εμβόλια και την εκτροπή στα εφάμαρτα πάθη του λόατκι πανσεξουαλισμού, πλήν όμως εντελώς αχαρτογράφητο τόσο στο ίδιο το κατεστημένο, το οποίο με φαιδρότητες αφισών περί αυνανισμού και υπερβολές περί σκοταδισμού υπολαμβάνει σφαλερώς πως εκφοβίζει τον κόσμο του, ενώ εκείνος πεισμώνει έτι περαιτέρω, όσο και των εμμανών γυρολόγων των πατριωτικών καταστημάτων που εύχονται καθυστερήμενα να είχαν υπάρξει στη ζωή τους λίγο περισσότερο χριστιανοί μπάς και είχαν τώρα ένα κάποιο μερίδιο από την πίτα του νικητή. Ο αήθης, ποταπός και αμοραλιστικός πόλεμος κατά των πιο παραδοσιοκρατικών εκκλησιαστικών κύκλων με την επιστράτευση πλήν των δημοσιοκαφρικών παπαγάλων και της υποτεταγμένης στη μασονία ηγεσίας του κλήρου σκιαγραφεί την αγωνία της κυβερνώσης παρατάξεως να ελέγξει ένα αντισυστημικό ρεύμα, το οποίο υπετίμησε υπερφιάλως και τώρα τής τιτρώσκει απειλητικώς την αυθαιρεσία της παντοδυναμίας. Ωστόσο, το μείζον πολιτικό διακύβευμα που εγείρεται έμπροσθεν ημών δεν απαντάται ούτε στα ποσοστά των κομμάτων ούτε στις θνησιγενείς συμμαχίες συμφερόντων ούτε στο ποιοί άμα τη εισόδω τους στη Βουλή των στοών θα προσκυνήσουν τον υπαρκτό κουλισμό, συναλλασσόμενοι μ’ αυτόν, αλλά στον βαθμό προθυμίας, ικανότητος και αποτελεσματικότητος των επιδόξων πατριωτικών σχημάτων να ασκήσουν ισχυρή, δριμεία και άκαμπτη αντιπολίτευση, συγκρουόμενα με τις επιγενόμενες εθνικές προδοσίες της εκποιήσεως του Αιγαίου, της συνεκμεταλλεύσεως ημετέρων ορυκτών πόρων με τον Αγαρηνό, της αναθεωρήσεως των άρθρων 3, 16 και 21 του Συντάγματος (για την Εκκλησία, την παιδεία και την οικογένεια αντιστοίχως), της θεσμοθετήσεως γάμου και τέκνων από ομόφυλα ζευγάρια και των νέων μνημονίων βαναύσου λιτότητος, τα οποία δρομολογείται να εφαρμοστούν, προκειμένου να αποσβεστεί το χρέος των επιδομάτων, των παροχών και των ρουσφετιών της πρώτης γαλάζιας θητείας. Το Έθνος σ’ αυτήν την κρίσιμη υπάρξιακή του καμπή δεν έχει πολυτέλειες για άνευρες, νερόβραστες και φοβικές αντιπολιτεύσεις, οι οποίες περικεκλεισμένες σε μικροαστικά σύνδρομα θα στέκουν άφωνες φιγούρες στον ναό της διαφθοράς και της διαπλοκής ή στην καλύτερη γραφικά αναστήματα, τα οποία θα φιλολογούν δίχως να έχουν τη γενναιότητα της αντιπαραθέσεως, περικεχαρακωμένες σ’ έναν μονοθεματισμό, ο οποίος θα τίς μαραζώσει. Δεν αρκούν ούτε οι καλές προαιρέσεις ούτε η εντιμότητα δυστυχώς στους αγωνιστές, ακόμα κι αν είναι διανοητές. Είναι απαραίτητα η έξοδός τους από την υάλα των προσχημάτων και της πολιτικής ορθότητος, το σθένος της συγκρούσεως και η ετοιμότητα να κατονομάσουν εχθρούς, να στιγματιστούν και να υποστούν θυσίες.                     

Η ασφάλεια του αθύρματος μετά τις εκλογές τερματίζεται. Όσοι προκριθούν και εισέλθουν στην παλαίστρα, αν δεν παίξουν ξύλο, θα αφομοιωθούν από την μήτρα του νεοδημοκρατισμού. Δια τούτο, η εκκολαπτόμενη αποτυχία των νεοφανών κομματικών φατριών οφείλει να αποστασιοποιήσει τη νεολαία από την τριβή μ’ αυτές, καθώς δεν έχουν ούτε την κουλτούρα του ακτιβισμού ούτε το θάρρος της ρήξεως ούτε το φρόνημα του Αγωνιστού του δρόμου που έχει μάθει να εκτίθεται σε κινδύνους. Το σύστημα δεν αστειεύεται. Η Ε.Ο.Ν. το γνωρίζει καλά αυτό και καλεί τους νέους να μην εγκλωβιστούν σε μαντριά ηγετίσκων, οι οποίοι αργά ή γρήγορα θα πάνε σπίτια τους τεταπεινωμένοι.