ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΕΙΤΕ ΕΔΩ
Γράφει ο Βλάσης Αγτζίδης
Η απάντηση στις απορίες για τον Ελληνισμό της Αντιόχειας είναι ότι έχει λησμονηθεί ότι ο Ελληνισμός ως Ρωμιοσύνη ήταν μια αυτοκρατορική παρουσία σε όλη την Εγγύς Ανατολή…
Και έχει επικρατήσει η ανιστορική, επαρχιώτικη και αλλοτριωμένη νεοελληνική άποψη ότι το κέντρο των Ελλήνων ήταν ο Μωριάς και η Ρούμελη, ότι το έτος της Πτώσης από τον Παράδεισο το 146 π.χ. και της «Ανάστασης» το 1830.
Όσον αφορά το ιστορικό πλαίσιο, η περιοχή της Αντιόχειας -όπου είχε τη έδρα του το Πατριαρχείο Αντιοχείας- είχε βρεθεί υπό γαλλική εντολή μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η περιοχή αυτή αποδόθηκε στο εθνικιστικό τουρκικό κράτος το 1939 με άμεση συνέπεια την αποχώρηση του Πατριαρχείου στη Συρία και την αναχώρηση μέρους των ελληνορθόδοξων, οι οποίοι κατά πλειονότητα ήταν αραβόφωνοι.
Όσοι Ρωμιοί παρέμειναν στις εστίες τους βρέθηκαν υπό την εποπτεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
Σήμερα, όσοι από αυτούς έχουν μεταναστεύσει στην Κωνσταντινούπολη, αποτελούν μέρος της ελληνικής ομογένειας της πόλης.
Στη φωτογραφία η εκκλησία του Αγίου Νικολάου στην Αλεξανδρέττα (Iskederun), που μέρος της κατέρρευσε στον πρόσφατο σεισμό.
