Έχοντας εισέλθει σε μια μακρά προεκλογική περίοδο, τα κόμματα εξουσίας και όχι μόνο, οργανώνουν και πραγματοποιούν συνέδρια. Συνέδρια όμως, που ενώ θα έπρεπε να αποτελούν ευκαιρίες παραγωγής πολιτικής, σφυρηλατήσεως ιδεολογικών αρχών και διατυπώσεως προτάσεων εθνικοκοινωνικού χαρακτήρος, τελικά διεξάγονται, μόνο και μόνο για την συσπείρωση των εκλογικών μαζών. Τα σύγχρονα συστημικά κόμματα εξάλλου, τουλάχιστον όσα κυβέρνησαν έως σήμερα, δεν λειτουργούν ως οραματιστές ενός Ενδόξου Μέλλοντος αλλά ως χείριστοι διαχειριστές της εξουσίας, μη δυνάμενα να κρατήσουν τα προσχήματα ακόμη και κατά τα συνέδριά τους.

Το ΚΙΝΑΛ, που κατόπιν εσωκομματικών εκλογών μετέβαλε τον τίτλο του σε «ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ» και επέστρεψε στο πάλαι ποτέ κραταιό έμβλημά του, ήτοι τον πράσινο ήλιο, αναμένεται να διοργανώσει συνέδριο από τις 20 έως τις 22 Μαΐου, με στόχο την παλινόρθωση του επιζήμιου για το Έθνος και την Κοινωνία, πασοκικού κομματικού παρελθόντος και τον επαναπατρισμό ψηφοφόρων του, που ενετάχθησαν είτε στον ΣΥΡΙΖΑ είτε στη Νέα Δημοκρατία, ενώ αμφίβολο είναι εάν θα αναλωθεί στην εκφορά σοβαρών πολιτικών θέσεων για μία ωφέλιμη διακυβέρνηση. Για τον ΣΥΡΙΖΑ που άνοιξε τον χορό των ανούσιων συνεδρίων τον Απρίλιο, τι να αναφέρει κανείς; Πρόκειται για ένα ιδεοληπτικό αριστερίστικο, δικαιωματιστικό συνονθύλευμα, στο συνέδριο του οποίου δέσποζαν ως συνήθως οι ερυθρές κομματικές σημαίες και ουχί οι ελληνικές. Ένα συνέδριο που σημαδεύτηκε από τις φωνές, τις έριδες και τα συντροφικά «μαχαιρώματα» μεταξύ των συνέδρων. Προσκεκλημένος δε, ήταν ο Σκοπιανός Ζάεφ, προφανώς για να «εορτάσουν» όλοι μαζί, ενθυμούμενοι την αντεθνική συμφωνία των Πρεσπών και το ξεπούλημα της μίας και Ελληνικής Μακεδονίας στους Σλάβους. Συμφωνία την οποία και η Ν.Δ. σήμερα δεν θεωρεί αρνητική. Εν ολίγοις, όταν ομιλούμε για τον ΣΥΡΙΖΑ, αναφερόμαστε σε έναν πολιτικό φορέα αμετανόητα διεθνιστικό, στρεφόμενο κατά των εθνικών δικαίων και υπέρ της λαθρομεταναστεύσεως, όπως απέδειξε τόσο κατά την οδυνηρή για την Πατρίδα πενταετή διακυβέρνησή του, όσο και κατά την τελευταία τριετία που αποτελεί μία ανύπαρκτη και ανίκανη Αξιωματική Αντιπολίτευση.     

Η Νέα Δημοκρατία πάλι, το τριήμερο από τις 6 έως τις 8 Μαΐου, διεξήγαγε το 14^ο συνέδριό της με σύνθημα «Δίπλα σε κάθε Πολίτη». Το ανωτέρω σύνθημα (οι επινοητές του οποίου πρέπει να είναι πλήρως αποκομμένοι από την εξαθλιωμένη ελληνική κοινωνία), πέραν του γεγονότος ότι δεν ισχύει κατ’ ελάχιστον, υποδηλώνει ότι δεν απευθύνεται μόνο σε Έλληνες. Απευθύνεται προφανώς και σε πολιτογραφημένους ως «Έλληνες», πρώην λαθρομετανάστες οι οποίοι απέκτησαν ελέω των αριστερόστροφων κυβερνήσεων, την ιδιότητα του «Πολίτη» και σήμερα ισοδυναμούν με «Δούρειο Ίππο» που απειλεί την Εθνική Ομοιογένεια και την Κοινωνική Συνοχή, συμβολίζοντας την πολυπολιτισμική, δίχως εθνική ταυτότητα, κοινωνία της Νέας Τάξεως και της πολιτικής «ορθότητος». Τίποτε δεν μας προκαλεί εντύπωση πλέον. Συνηθίσαμε στην απαράδεκτη προσφώνηση «συμπολίτες μου», σε κάθε κουραστικό και κενό περιεχομένου διάγγελμα του Κυριάκου Μητσοτάκη, ιδίως την εποχή της πανδημίας του κορωνοϊού, ο οποίος απεχθανόμενος τον νατιβισμό, αποφεύγει μονίμως να αναφερθεί στον Ελληνικό Λαό με την πρέπουσα προσφώνηση «Ελληνίδες, Έλληνες» ή έστω «Συμπατριώτες». Γενικά, το συνέδριο της Ν.Δ. υπήρξε ατελέσφορο και πολιτικά ουδέτερο, με εξαίρεση την ομιλία του πρώην Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, τα λεχθέντα του οποίου αντικειμενικά κρίνοντας, περιείχαν εθνικές θέσεις.

Στην Ελλάδα, εν αντιθέσει με την Ευρώπη όπου η Δεξιά ακολουθεί Εθνική πολιτική ατζέντα, το υποτιθέμενο κεντροδεξιό κόμμα, ήτοι η Ν.Δ., επί Προεδρίας Κυριάκου Μητσοτάκη μετατοπίζεται διαρκώς προς την Αριστερά, καταδυναστευόμενη από έναν διακαή πόθο, να μιμηθεί τις «ορθοπολιτικές» θέσεις του νεοταξίτικου και διαλυμένου «Ποταμιού» και του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ. Η Ν.Δ. εντάσσει μάλιστα στις τάξεις της, πληθώρα αριστερών γυρολόγων, οι οποίοι δεν χαίρουν εκτιμήσεως ούτε καν στο αριστερό ακροατήριο, ενώ προκαλούν εκνευρισμό στους Παραδοσιακούς Δεξιούς, ένεκα των αντεθνικών θέσεων που εκφράζουν. Μόνο η Δεξιά Άποψη δεν εισακούεται στη Ν.Δ., η οποία όμως τυγχάνει το ισχυρότερο ιδεολογικό ρεύμα, που παραμένει εγκλωβισμένο στο κομματικό μαντρί, από συνήθεια, λόγω οικογενειακής παραδόσεως ή επειδή ακόμη αγνοείται κάποιο αξιόλογο και μαζικό πολιτικό εγχείρημα στον Πατριωτικό Χώρο και γιατί δεν ευρέθη ο Εθνικολαϊκός Ηγέτης, που θα ενώσει τους Έλληνες Πατριώτες. Είναι πασιφανές λοιπόν, ότι η σημερινή Νέα Δημοκρατία δεν ανήκει ούτε κατά διάνοια, στην Δεξιά Παράταξη που έχει Ιστορία ενός αιώνος, αρχομένης από το Λαϊκό Κόμμα του Γούναρη και του Τσαλδάρη και τον Ελληνικό Συναγερμό του Παπάγου. Δεν έχει σχέση ούτε καν με την Ε.Ρ.Ε. του Καραμανλή και τη Ν.Δ. του Αβέρωφ. Ένα κόμμα που σήμερα κολυμπά σε ακάθαρτα πολιτικά ύδατα και βαδίζει σε αριστερο-δικαιωματιστικές και εθνικά επικίνδυνες ατραπούς.

Ως εκ των ανωτέρω προκύπτει, ότι στην παραπαίουσα Ελλάδα, η αντικατάσταση του πολιτικών κομμάτων με δυνάμεις που ενστερνίζονται την Εθνική Ιδεολογία, είναι επιβεβλημένη. Μία Ιδεολογία που συμπυκνώνεται στο αρχέγονο τετράπτυχο «ΟΜΑΙΜΟΝ, ΟΜΟΓΛΩΣΣΟΝ, ΟΜΟΘΡΗΣΚΟΝ, ΟΜΟΤΡΟΠΟΝ», ήτοι την κοινή εξ αίματος καταγωγή, την κοινή γλώσσα, την κοινή θρησκεία, τις κοινές παραδόσεις, ήθη και έθιμα των Ελλήνων. Στοιχεία που η ύπαρξή τους, εξασφαλίζει την Ιστορική Συνέχεια του Έθνους των Ελλήνων. Μία Ιδεολογία η οποία σημαίνει όμως και την προσήλωση στο τρίπτυχο «ΠΑΤΡΙΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ», το οποίο ταυτίζεται με τις Αξίες της Ελληνορθοδοξίας, όπως αυτές ίσχυσαν μετά την Ένωση του Αρχαιοελληνικού Πολιτισμού και της Ορθοδόξου Χριστιανικής Πίστεως. Η Εθνική Ιδεολογία, ταυτίζεται με τα δομικά συστατικά που διατηρούν αναλλοίωτη την Εθνική Ταυτότητα και μάχονται κατά των νεοταξιτών που μισούν κάθε τι ελληνοπρεπές.

Η Ελλάς, όσο ποτέ στην Ιστορία της, απειλείται σήμερα με απώλεια της Εθνικής Ταυτότητος εξαιτίας του βίαιου λαθροεποικισμού και της ελλείψεως Εθνικής Παιδείας. Τα δήθεν δημοκρατικά κόμματα, η εκάστοτε κυβέρνηση, το νεοελληνικό κράτος εν γένει, εκπαιδεύουν τα Ελληνόπουλα να μην είναι η Πατρίδα η βασική προτεραιότητά τους, «προσφέροντάς» τους ελλιπή ιστορική γνώση, στερούμενης εθνικών ιδεωδών. Ακόμη και επί Τουρκοκρατίας, οι Έλληνες αν και σκλαβωμένοι ραγιάδες, αποτελούσαν μια ομοιογενή εθνική κοινότητα, κατορθώνοντας με την συνδρομή της Εκκλησίας να λάβουν έστω και ψήγματα Εθνικής Παιδείας, ώστε να αντιληφθούν ότι είναι Κοινωνοί της Συνέχειας της Ελληνικής Φυλής που εκκινεί από την Αρχαιότητα, συνεχίζεται στο Βυζάντιο και φθάνει ως την εποχή μας. Ότι έχουν Ιερά Υποχρέωση να συμβάλουν στην επιβίωση του Έθνους και στην υλοποίηση των Εθνικών Πόθων, όταν οι Καιροί το επιτρέψουν.

Τούτο το Εθνικό Όραμα δεν υφίσταται πλέον. Φροντίζουν για την εξαφάνισή του, οι ανερμάτιστες κυβερνήσεις που υποχρεώνουν τους Έλληνες να αγωνίζονται μόνο για την επιβίωσή τους, όντας οικονομικά καταρρακωμένοι. Ευθύνονται αυτοί που μετέτρεψαν τον Έλληνα σε φοβικό ραγιά απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, μέσω της επιβολής του δόγματος «Δεν διεκδικούμε τίποτε», καθώς και μέσω της παραποιήσεως της Ιστορίας και της απαλοιφής κεφαλαίων από την σχολική ύλη, όπως η Ποντιακή Γενοκτονία και η Εθνική Θυσία του Παύλου Μελά. Είναι υπαίτιοι, οι εθνομηδενιστικοί κύκλοι που αναγάγουν σε Ακροδεξιό, κάθε Έλληνα που υποφέρει για τα Εθνικά Δίκαια και ανησυχεί για την λαθρομετανάστευση, η οποία σε συνδυασμό με το άλυτο δημογραφικό πρόβλημα των Ελλήνων, καθιστά αμφίβολη την Ιστορική Συνέχεια του Έθνους. Η μακραίωνη και περιπετειώδης πορεία του Έθνους των Ελλήνων, παρά τις αντιξοότητες και τα δεινά που αντιμετωπίζει θα συνεχιστεί, προς πείσμα των εγχώριων και εξωτερικών εχθρών της Πατρίδος μας. Θα το φροντίσουμε οι Έλληνες Πατριώτες, ανασυντάσσοντας την Πατριωτική Παράταξη. Ακόμη δεν είναι εντελώς αργά για την διάσωση του Έθνους και εν συνεχεία για τον Θρίαμβό του, για Τρίτη φορά στην Ένδοξη Ιστορία του.