ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΕΙΤΕ ΕΔΩ
Η πολιτική του κατευνασμού και οι φοβίες δεκαετιών είχαν καταστροφικά αποτελέσματα
Μετά από καθυστέρηση δεκαετιών στην άσκηση κυριαρχικών διακαιωμάτων εις βάρος των εθνικών συμφερόντων, η Αθήνα δείχνει να κατανοεί πού μας έφερε η κατευναστική πολιτική και οι βαθιά περιχαρακωμένες φοβίες έναντι του τουρκικού επεκτατισμού.
Κάποιος θα μπορούσε να διερωτάται για τις δυνατότητες της Ελλάδας αν είχε ήδη προχωρήσει πριν χρόνια σε έρευνες στον πολλά υποσχόμενο ενεργειακό της πλούτο νοτίως της Κρήτης ή αλλού, που ανεξαρτήτως ευρημάτων θα έδειχνε έμπρακτη αποφασιστικότητα στην άσκηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων αντί φοβίας. Όμως, δεν θα μείνουμε στο παρελθόν, ούτε στα υποθετικά σενάρια αλλά στο σήμερα.
Η πολιτική του κατευνασμού και οι φοβίες δεκαετιών με επινοούμενες εξηγήσεις και υπερ-προβολή στα εγχώρια ΜΜΕ, βρίσκονται σε καθίζηση ενώπιον ενός υστερικού ερντογανικού νεο-οθωμανισμού. Από την άλλη, εξελίξεις στο διεθνές περιβάλλον και στη γεωπολιτική που λειτουργούν ευνοϊκά τα τελευταία χρόνια, δεν θα ήταν έτσι εάν η Αθήνα επέμενε στις φοβίες και κατ’ επέκταση σε λανθασμένες επιλογές.
Φυσικά, τα συμφέροντα είναι που μετρούν στις διακρατικές σχέσεις και στον γεωπολιτικό ανταγωνισμό. Παράλληλα όμως υπάρχουν σήμερα κάποιες προσωπικότητες που έχουν σημαντικό ρόλο να διαδραματίσουν στην εξωτερική πολιτική των χωρών τους, όπως του Μενέντεζ στις ΗΠΑ με τη δράση της ελληνοαμερικανικής διασποράς, του Προέδρου Μακρόν στη Γαλλία, την επανάκαμψη του Νετανιάχου στο Ισραήλ, την παρουσία Σίσι στην Αίγυπτο αντί των τουρκο-ελεγχόμενων «Αδελφών Μουσουλμάνων» κ.ά.
Τέτοιες εξελίξεις και προσωπικότητες όμως, δεν πρόκειται να μας σώσουν, αλλά θα πρέπει να αξιοποιηθούν στο πλαίσιο μιας εθνικής στρατηγικής στην Αν. Μεσόγειο με επίκεντρο την πολιτική της αποτροπής, αντί την πολιτική της φοβίας που για χρόνια διαμόρφωσε τις επιλογές της Αθήνας.
Πάντως, η πολιτική της φοβίας υπήρξε φαινόμενο που μέχρι σήμερα επιβιώνει, αν και στο περιθώριο, μέσω διαφόρων πρώην και νυν συμβούλων Ελληνικών Κυβερνήσεων. Πρόκειται για «μυαλά» που ευθύνονται για τα φοβερά διλήμματα και που σήμερα επιμένουν να αναλώνονται επιμελώς σε τεχνικά θέματα, χωρίς να προτείνουν στρατηγική αντιμετώπισης του τουρκικού επεκτατισμού. Αντιθέτως, επιχειρηματολογούν ότι «τα νομικά μας επιχειρήματα» αρκούν για να αντιμετωπιστεί η τουρκική επιθετικότητα και ευελπιστούν ότι πολλά μπορούν να επιλυθούν μέσω διαλόγου.
Ενόσω για δεκαετίες μιλούσαν με «νομικά επιχειρήματα», ο τουρκικός επεκτατισμός προχώρησε στο πεδίο (θάλασσα και αέρα) βήμα βήμα μέχρι και το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο, ενώ παράλληλα η Τουρκία προτείνει διάλογο εφ’ όλης της ύλης σε ένα τραπέζι όπου οι τουρκικές παρανομίες και παραβατικότητα θα έχουν πλέον πολιτικοποιηθεί ως δήθεν «διαφορές», «αμφισβητούμενες θαλάσσιες περιοχές» και άλλα τέτοια.
Άλλωστε, η Τουρκία διατυμπανίζει καθημερινώς ότι επιδιώκει να επιβάλει τα δικά της «συμφέροντα και νομικά δικαιώματα», όπως η ίδια θεωρεί και όχι βάσει του Διεθνούς Δικαίου και των κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Ο φόβος της Τουρκίας δεν είναι τα «νομικά επιχειρήματα» των ελίτ, αλλά μια πανεθνική στρατηγική Αθήνας-Λευκωσίας στηριγμένη στην αποτροπή έναντι των τουρκικών παρανομιών. Υπό αυτή την οπτική, το τουρκολιβυκό μνημόνιο έφερε Αθήνα-Λευκωσία ενώπιον των ευθυνών τους.
Κώστας Μαυρίδης
*Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D), Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο
πηγή: infognomon
