Ελεύθερη Ώρα

Το… «μέλι» της εξουσίας…

Αυτή η καταστροφή με τον χιονιά, ήταν η δεύτερη απόδειξη ότι το κράτος χωλαίνει και είναι ανίκανο να αντιμετωπίσει τα έντονα φαινόμενα που διαλύουν τα πάντα. Η πρώτη ήταν με τις φωτιές στο Μάτι. Σ’ εκείνη την απίστευτη τραγωδία, είχαμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα με την χιονοθύελλα έχουμε κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας.

Και τα δύο  κόμματα, απέτυχαν παταγωδώς στον κυβερνητικό ρόλο τους. Και οι δύο κυβερνήσεις, αρνήθηκαν να παραδεχθούν την ανεπάρκειά τους και τις ευθύνες τους. Αρνήθηκαν να αφήσουν το πηδάλιο της χώρας. Δεν δέχθηκαν έστω να απομακρύνουν κάποιους υπουργούς. Η Κίρκη της εξουσίας σαγηνεύει άπαντες και όταν βρεθούν στο «μαγευτικό» της περιβάλλον, δεν διανοούνται ότι είναι ποτέ δυνατόν να εγκαταλείψουν οικειοθελώς την «Γη Χαναάν». Δυστυχώς, εδώ και χρόνια ο πολιτικός μας κόσμος βρίσκεται σε παρακμή. Οι πολιτικοί έχουν πάψει να ασκούν επιρροή και εκτίμηση στις μάζες. Οι πολίτες ψηφίζουν από συνήθεια, χωρίς ελπίδα, και γι’ αυτό, δεν δίνουν καμία πίστη στα «λόγια τα μεγάλα» των «Μαυρογιαλούρων».

Είναι χαρακτηριστικό, ότι για την εφιαλτική «μεγάλη ανατροπή» που έχει επέλθει στην ζωή μας, κανένα κόμμα δεν λέει κουβέντα. Ποια είναι η «ανατροπή» αυτή; Η απίστευτη φτωχοποίηση των εργαζομένων. Ένας λαός που έχασε τα πάντα. Επαγγέλματα καταργήθηκαν, οι απολύσεις έπεσαν σύννεφο, το εργασιακό Δίκαιο εξαερώθηκε ως δια μαγείας, οι μισθοί που δίνονται δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις βασικές ανάγκες των ανθρώπων, ενώ τα σωματεία είναι αχρηστευμένα και δεν μπορούν να προβάλλουν διεκδικήσεις. Οι συστημικές παρατάξεις με απατηλές «ιδεολογικές» ταμπέλες, είναι συνένοχες στην συμφορά τού Λαού. «Δεξιά», «Αριστερά» και «μεσαίος χώρος» είναι κάλπικα σχήματα που κινούνται στην ίδια πίστα τής αποικιοκρατίας των Βρυξελλών και των ξένων τραπεζιτών. Λέξη δεν λένε, Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝ.ΑΛ. για το δράμα των πολιτών, ενώ το ΚΚΕ με κούφια ξεφτισμένη συνθηματολογία, ενδιαφέρεται μόνο να διατηρεί τα ποσοστά του στο 5 ή το πολύ στο 7%. Τίποτε άλλο δεν το ενδιαφέρει. Το πολιτικό σύστημα που εκφράζεται μέσα από χρεοκοπημένα κόμματα, έχει δεσμούς με την μεγάλη κλεπτοκρατία της ευρωένωσης, του ΔΝΤ, των αγορών, των Κροίσων του επιχειρηματικού κόσμου, σαν τον Μπουρλά, και προσπαθεί να αποκοιμίσει τον λαό.

Τα συστημικά κόμματα συναγωνίζονται ποιο θα είναι περισσότερο αρεστό σε όλες τις δυτικές πρεσβείες. Ξένα κέντρα, πρεσβείες μεγάλων δυτικών χωρών και Βρυξέλλες, ενισχύουν πρωθυπουργούς «μιάς χρήσεως» που δέχονται να είναι αναλώσιμοι. Πρόκειται γι’ αυτούς, που περνάνε τα δύσκολα θέματα, όπως «μεταρρυθμίσεις», ακρίβεια, μνημόνια, χρέος, «διάλογο» με Τουρκία, Κυπριακό κλπ. Εάν βάλουμε κάτω αυτά τα προβλήματα, θα δούμε ότι Μητσοτάκης και Τσίπρας κινήθηκαν στο ίδιο πλαίσιο, ενώ ο καινούργιος αρχηγός Ανδρουλάκης, αγωνίζεται να πάρει την θέση του στις προτιμήσεις των γερμανοευρωπαϊκών κέντρων. Τώρα, «κάποιοι» προωθούν για ένα κυβερνητικό σχήμα «οικουμενικό», μία κυβέρνηση «συνεργασίας» που θα πολιτευθεί σύμφωνα με τα συμφέροντα τού Ιερατείου των Βρυξελλών και της Αμερικής. Η τελευταία «μάχη» στην Βουλή, με την ανεδαφική πρόταση δυσπιστίας, ήταν ένα βήμα για να πλησιάσουμε σε ανώφελες πρόωρες εκλογές. Κανείς δεν παρακολούθησε τις ομιλίες πληθώρας εκπροσώπων των κομμάτων. Δεν είχαν το παραμικρό ενδιαφέρον. Και η «κοκορομαχία» των αρχηγών, αποτελούσε μία επανάληψη τετριμμένων αντιπαραθέσεων, με στόχο τις ευθύνες για συμφορές.

Ευθύνες αναμφισβήτητες είχε ο ΣΥΡΙΖΑ για τις φωτιές στο Μάτι, και δεν έγινε τίποτα. Ευθύνες έχει τώρα η Νέα Δημοκρατία για τα δεινά των ανθρώπων με τον φονικό χιονιά. Πάλι τίποτε δεν πρόκειται να γίνει. Τα θέματα αυτά, καλύπτουν την τρέχουσα επικαιρότητα και σύντομα θα τεθούν στην άκρη, για να περιμένουμε την επόμενη συμφορά. Το μόνο «καλό» που έχει η επικαιρότητα της αφάνταστης ταλαιπωρίας των πολιτών με τα χιόνια, είναι ότι από τηλεοπτικής πλευράς, παραγκωνίστηκε η προπαγάνδα για τα υποχρεωτικά εμβόλια. Μόλις «κάποιοι» συνειδητοποίησαν – ή «κάποιοι» επεσήμαναν το γεγονός στους αρμοδίους – έσπευσαν δίπλα στα ρεπορτάζ με τους αποκλεισμένους, με αυτούς που παρέμειναν επί μέρες χωρίς ρεύμα, να κολλήσουν βιαστικά και «πληροφορίες» για νέους θανάτους, περιέργως πάντα… ανεμβολίαστων ατόμων! Πάλι καλά που δεν μας είπαν, ότι αυτοί που αποκλείστηκαν από τα χιόνια, ήσαν μόνο… ανεμβολίαστοι!...

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν αντιλαμβάνεται ότι χάνει συνεχώς έδαφος με το αψυχολόγητο μένος του κατά των ανεμβολίαστων, αλλά και από την οργή όσων δεινοπάθησαν από την μανία των καιρικών φαινομένων. Η οργή γιγαντώνεται, επειδή οι πολίτες διαπιστώνουν, ότι όλοι εκείνοι που απέτυχαν να προφυλάξουν τον κόσμο, επιχειρούν να ρίξουν τις ευθύνες ο ένας στον άλλο. Η γενική «συγγνώμη» του Μητσοτάκη, ακούστηκε κωμική. Θα όφειλε τουλάχιστον να απομακρύνει ορισμένους υπουργούς, γραμματείς και άλλους παράγοντες που δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις έκτακτες ανάγκες και στα προβλήματα που προέκυψαν. Οι υπουργικοί θώκοι, δεν είναι «βασίλεια» που κάθονται επάνω οι ευνοούμενοι και αρνούνται να αφήσουν από τα χέρια τους το «μέλι της εξουσίας». Είναι τομείς, που στόχο έχουν την εξυπηρέτηση τού ελληνικού λαού. Τα Υπουργεία δεν είναι «ατομικά φέουδα». Εκείνοι που τα κατέχουν, εάν αποτύχουν, έχουν καθήκον να τα εγκαταλείψουν αμέσως. Και πολλοί αυτής της κατηγορίας, τόσο επί ΣΥΡΙΖΑ, όσο και επί Νέας Δημοκρατίας, εάν διέθεταν ολίγον φιλότιμο, θα όφειλαν να παραιτηθούν, προτού τους διώξουν.

Η διαχρονική κωμωδία τού αξέχαστου Αλέκου Σακελλάριου, «Υπάρχει και φιλότιμο», θα έπρεπε να τους διδάξει πολλά. Οι πολιτικοί αρέσκονται στην συνήθεια να αγκαλιάζουν τους υψηλούς θώκους και να μην εννοούν να τους εγκαταλείψουν, προ της παρέλευσης τετραετίας, και κατόπιν αγωνίζονται για να… ανανεώσουν την θητεία τους! Σημασία έχει η καρέκλα, και όχι το έργο. Φυσικά, η «καρέκλα» συνεπάγεται και τον παχυλό  μισθό με διάφορα «εξτρά», ενώ οι δεινοπαθούντες πολίτες – ελέω γερμανοευρωπαϊκής ένωσης και μεγάλου τραπεζικού κεφαλαίου – πένονται. Τώρα μάλιστα, οι καρχαρίες των εταιρειών πετρελαίου και οι άρχοντες τού άκρατου καπιταλιστικού συστήματος, εκτίναξαν στα ύψη την ακρίβεια, με αποτέλεσμα οι μισθοσυντήρητοι να βυθίζονται σε φτώχεια τέτοιας μορφής, που είχαμε να συναντήσουμε από τον 19ο αιώνα. Περιέργως όμως, κανένα κόμμα -ούτε «αριστερό», ούτε «Δεξιό», ούτε «μεσαίο» - δεν κάνει λόγο γι’ αυτό το φαινόμενο. Άπαντες υποκρίνονται ότι «αγωνίζονται» για τον… λαό, αλλά αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι να θίξουν την ουσία της κακοδαιμονίας των καιρών μας.

Οι πολιτικοί μας, πάσχουν από βαρυκοΐα και δεν φτάνει στ’ αυτιά τους η κραυγή απόγνωσης και απελπισίας ενός δοκιμασμένου και βασανισμένου λαού, που έχει χάσει κάθε ελπίδα και συνειδητοποιεί, ότι κανείς δεν τον εκπροσωπεί και ουδείς αποτελεί εναλλακτική λύση. Γι’ αυτό, ακριβώς, η πατρίδα μας καταρρέει…